Wielu umarło już w drodze: z zimna, niedożywienia i chorób. Skrajnie trudne warunki bytowe na miejscu pochłonęły kolejne tysiące ofiar. Wspomnieć należy, że – w przeciwieństwie do NKWD i sowieckich oficjeli, traktujących ludność polską bezwzględnie – polscy zesłańcy często spotykali się z bezinteresowną pomocą ludności kazachskiej, która – pomimo że sama z trudem zapewniała sobie warunki bytowe – starała się poprawić los prześladowanych Polaków. Szacuje się, że liczba osób pochodzenia polskiego w Kazachstanie może wynosić ok. 100 tys. Polacy przede wszystkim zamieszkują część północną kraju (obwody: północnokazachstański, akmolski, kustanajski). W odróżnieniu od innych słowiańskich grup republiki (Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini), w okresie powojennym nie obserwowano znaczącej emigracji Polaków, dlatego ich udział procentowy w obwodzie północnokazachstańskim nawet się powiększył, choć sama liczba Polaków w Kazachstanie systematycznie spada z powodu ujemnego przyrostu naturalnego (spisy ludności z lat 1926–2009).

Część z kazachskich Polaków od lat deklaruje chęć powrotu do Ojczyzny. Na mocy znowelizowanej w 2017 r. ustawy o repatriacji w Polsce utworzono ośrodki adaptacyjne, do których trafiają Polacy z terenów byłego Związku Sowieckiego. Liczba repatriowanych osób jest jednak bardzo mała. Polacy, którzy pragną pozostać w Kazachstanie, z uwagi na swą liczbę mogą i powinni być ambasadorami interesów naszego państwa. Jest to jednak bardzo utrudnione ze względu na określoną sytuację wewnętrzną. Wieloletnia prezydentura Nursułtana Nazarbajewa nosiła wszelkie znamiona dyktatury. Wszelka opozycja była tłumiona, a przeciwnicy reżimu podlegali represjom. Pomimo obfitości surowców mineralnych znacznie obniżył się poziom życia obywateli. W wyniku podwyżek cen paliw w ostatnich tygodniach doszło do masowych protestów, brutalnie tłumionych przez władze. Zginąć mogło nawet kilkadziesiąt osób.